Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Αυτό που δεν κρύβει καμία κουκούλα

Η αστυνομία, μετά τις συζητήσεις για ''πορείες κατόπιν άδειας'' έβγαλε στην δημοσιότητα φωτογραφίες και αναζητά τους ρουφιάνους του σήμερα, διάφορα ανθρωπάρια-σαλιγκαροειδή που έχουν παίξει τον ρόλο τους κατα καιρούς, αφήνοντας στις σελίδες της Ιστορίας κάποιες στάμπες από την γλοιώδη βλέννα τους. Είναι προφανές το ''κάλεσμα στα σαλιγκάρια να βγουν'' που κάνει το υπουργείο προστασίας του πολίτη. Θέλει να πετύχει ευρύτερα αντανακλαστικά, ειδικά τώρα που έχουν πιεστεί  από την ξεφουσκωμένη ρητορεία των ''αντιεξουσιαστών'', όταν χάρη στα εναλλακτικά ΜΕ οι πραγματικοί προβοκάτορες ''κουκουλοφόροι'' αστυνομικοί είναι καθημερινή εικόνα. Εγώ βέβαια έχω αρχίσει να πιστεύω ότι δεν είναι καν αστυνομικοί: Πιστεύω ότι είναι δημοσιογράφοι ή τουλάχιστον ''εργαζόμενοι'' του κάθε Αλαφούζου. Τέτοια θεαματικά πλάνα, φωτιές στα πιο άκυρα σημεία και στις πιο άκυρες στιγμές είναι υλικό για να φτιάξεις μνημονιακό δελτίο ειδήσεων περιοπής. Στο κάτω κάτω, τα γομάρια των ΜΑΤ εδώ και πολύ καιρό δεν χρειάζονται το παλιό κόλπο της ''αφορμής''. Υπάρχουν δεκάδες βίντεο που δείχνουν απροκάλυπτη και σαδιστική επίθεση σε ανθρώπους κάθε φύλου και ηλικίας.

Και ο κόσμος πλέον ξέρει. Παλιότερα, στα φοιτητικά κινήματα στα μέσα του 2000, σου λέγανε: ''γιατί δεν τους πετάτε απ'έξω τους κουκουλοφόρους;'' και ''γιατί σπάτε'' κλπ. Αν έλεγες για προβοκάτορες τότε θα σου λέγανε για θεωρίες συνομωσίας. Τώρα πια σε κάθε κτίριο που καίγεται πολύς κόσμος ''βλέπει'' τον ασφαλίτη ντυμένο στα μαύρα. Για όλα αυτά, η αστυνομία ''δημοσιοποιεί'' τις συλλήψεις (καθόλου τυχαίο και ένας μετανάστης και μάλιστα Παλαιστίνιος, ακριβώς επειδή θέλει να ξυπνήσει τα πιο ακραία αντανακλαστικά) και προβάλει ότι θέλει να ''μαζέψει'' και ζητά ''βοήθεια''. Τους άλλους ''γνωστούς-αγνώστους'' που περιμένουν στα λαγούμια τους. 

Σε ότι αφορά τώρα τους γνωστούς ''γνωστούς-άγνωστους'', είναι το κέντρο της προσοχής αλλά στην πραγματικότητα, κανείς δεν ασχολείται μαζί τους. Ο λαός είναι στο στόχαστρο: πρέπει να τρομοκρατηθεί, και όσοι τον τσιγκλούν με απεργίες και διαδηλώσεις να ''μαζευτούν''. Η τηλεόραση τους δείχνει, αλλά επειδή δεν θέλει να δείξει τα άλλα. Το ΠΑΜΕ τους βρίζει όλους, αλλά επειδή είναι ένα εύκολο πρόσχημα να μην πάει στο Σύνταγμα. Η αστυνομία παίζει πετροπόλεμο, επειδή θέλει να διαλύσει πορείες ολόκληρες. Οι πολιτικοί τους αναφέρουν, όπως η Ντόρα, επειδή θέλουν να αποφύγουν να αναμετρηθούν με το ερώτημα να απαντήσουν στον λαό που είναι απ' έξω. Ο λαός τους βλέπει, άλλοτε εκνευρίζεται με την εντελώς αστική ατομικότητα και ελευθεριακότητα των επιλογών τους, άλλοτε χειροκροτεί για μια σπασμένη τράπεζα, άλλοτε απορεί για το λόγο ότι τρέχουν πιο γρήγορα από αυτόν από την αστυνομία (να μην ξανακούσω ότι ''προστατεύουν'' στα κυνηγητά-όποιος τα γράφει να κατέβει σε πορεία. Και να μην ακούσω εξαιρέσεις, για τον κανόνα μιλάμε). Αλλά στην πραγματικότητα, δεν τον ενδιαφέρει αν θα σπάσουν ή όχι. Η ασφάλεια δηλώνει ότι τους ''ψάχνει'', αλλά το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να μπεις ανάμεσά τους και να τους παρακολουθήσεις. Η ανωνυμία σε αυτόν τον τομέα είναι όπλο του αντιπάλου. Η δημοσίευση φωτογραφιών έχει και αυτόν τον ''ιδεολογικό'' ρόλο- ενθαρρύνει και προμοτάρει όσο τίποτα άλλο τα τελευταία χρόνια (πέρα από ένα σχετικό νόμο απαγόρευσης) την κουκούλα. Γιατί άλλωστε να βγουν φωτογραφίες που εύκολα βρίσκει κανείς οπουδήποτε και αν κοιτάξει; Και πόσο προσχηματικό είναι να ζητάς τους ρουφιάνους να σου ''αναγνωρίσουν'' ένα τύπο με κουκούλα; 

Αν πω ''χρήσιμοι'' θα γίνω ΚΝίτης και αν πω ''η βία γεννά βία'' θα γίνω κλισέ, αν και δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Θα πω όμως ότι η μεγαλύτερη νίκη του συστήματος αυτή την στιγμή είναι να μαζικοποιήσει ένα ρεύμα διάχυτης αντι-συλλογικής αντισυστημικής περιθωριοποίησης, πολιτικά αδύναμο αν και ζωηρό στο δρόμο. Μια τύπου μεταφορά του ''χούλιγκαν'' σε επίπεδο πολιτικής, όπου θα του λες ''ο καπιταλισμός και το Μνημόνιο να νικούν, και οι άλλοι να πάνε στο διάολο'' και θα οργίζεται. Το πιο βολικό δίπολο αυτή τη στιγμή είναι το Μνημόνιο ή Χάος, αυτό παίζουνε άλλωστε σε επίπεδο οικονομίας, αργά ή γρήγορα θα αναχθεί και σε πολιτικό πρότυπο. 

Στο ερώτημα λοιπόν που θέτουν στην αριστερά και το αν ''καταδικάζει τα επεισόδια'' δεν υπάρχει σωστή απάντηση- το ερώτημα είναι λάθος. Όσο η αριστερά απολογείται ή εξ'ίσου χειρότερα, φλερτάρει με την σύχρονη αυτονομία στην Ελλάδα (και για να μην οργιστούν αναρχικοί, ξέρετε για ποιο πράγμα μιλάω, αυτό που δεν ελέγχετε ούτε εσείς) και δεν ορίζει ένα αντιπρότυπο, πολιτικό κοινωνικό και αγωνιστικό, η αυτονομία θα διευρύνεται και θα παραμείνει η πιο media-friendly anti-media αντίφαση του κινηματικού γίγνεσθαι.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου