Το παρόν δεν είναι απάντηση στο ενδιαφέρον κείμενο που διάβασα εδώ, με τίτλο ''Η πρώτη μεγάλη νίκη των αναρχικών ..'', αλλά με αφορμή αυτό. Κυρίως με αφορμή την απήχηση που φάνηκε να έχει και σε κόσμο της Αριστεράς, σε διάφορους αγωνιστές που το αναδημοσίευσαν και κάπως, κάπου βρήκαν τον εαυτό τους. Ας μην γελιόμαστε- το ρεύμα αυτό της ''μιας ζαριάς'' και της αναρχοαυτονομίας έχει βρει απήχηση, συσπειρώνει κόσμο και όχι μόνο ''άγρια'' νεολαία (sic) όπως στο παρελθόν.
Θα πει κάποιος ότι είναι σημείο των καιρών και της ωμής κοινωνικής βίας που παράγει αντιβία, ότι είναι μια από τις μορφές της κοινωνικής οργής. Δεν αμφισβητώ τα γεγονότα που περιγράφει ο συντάκτης του άρθρου (αν και έχω μερικά άλλα παραδείγματα με το αντίθετο αποτέλεσμα), το κλάμα για τα νεοκλασσικά είναι αστείο και το γεγονός ότι δεν χρειάζεται να έχεις κουκούλα να πετάξεις πέτρα είναι αυτονόητο. Όπως και το γεγονός ότι η αστυνομία ήθελε να ''καθαρίσει'' το Σύνταγμα ανεξαρτήτως αφορμής. Αλλά δεν είναι μόνο τα παραπάνω:
- Δεν είναι τυχαίο ότι η καλύτερη ''αντιδιαστολή'', το καλύτερο ''αντιπαράδειγμα'' για να υπερασπιστεί κάποιος τον α/α χώρο, είναι οι επιλογές του ΠΑΜΕ στις 12/2 και όχι μόνο, η Ευρω-λιγουρίαση του ΣΥΝ και οι συνολικές ανεπάρκειες της Αριστεράς.
- Δεν είναι τυχαίο ότι ο προβληματισμός διευρύνεται όταν μετά από ένα ακόμα μεγαλειώδες και ηρωικό ραντεβού του λαού στο Σύνταγμα, η αστική πολιτική βρίσκει τους αναγκαίους βουλευτές για να περάσει το Μνημόνιο και το ερώτημα στέκεται αμείλικτο: ''Τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε;'' (Κάποιος πρέπει να το απαντήσει, οέο).
Το ερώτημα ξαναγυρίζει στην αριστερά, ξανά και ξανά, τόσες φορές που είναι να απορεί κάποιος πόσα χαστούκια θα φάει για να σηκώσει το γάντι. Δεν έχει να κάνει με σωστές και λάθος γραμμές απλά- αν δεν είσαι αυτός που πρέπει να είσαι, στο ρόλο που πρέπει να έχεις, δεν έχεις λόγο να είσαι: Το αν και πως μπορεί ο συλλογικός αγώνας να φέρει αποτελέσματα παραμένει το σημαντικότερο ερώτημα και η παρακαταθήκη στην στράτευση του αγωνιζόμενου λαού είναι διακύβευμα.
Αρνούμαι να δεχθώ, έχοντας ζήσει αρκετές στιγμές του κινήματος τα τελευταία χρόνια, την ηρωποίηση της ατομικής βίας. Την λογική της μιας ζαριάς στην τούρλα του σαββάτου. Κυρίως, γιατί όταν κατακάτσει το δακρυγόνο η ήττα έρχεται πιο επώδυνη- ακριβώς επειδή έρχεται ατομικά. Ακριβώς επειδή ήταν ένας, σε ένα δρόμο, ανώνυμος, άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Που ύστερα έτρεξε, χώθηκε πίσω από την αλυσίδα που έβριζε και ίσως χτύπαγε με ανάλογη βία.
Το ποιοί φταίνε για την ''ήττα'' την επόμενη ημέρα δεν χρειάζεται άλλες επαναλήψεις, ως αποδεικτικό στοιχείο: Είναι τα ΜΜΕ και το κλάμα για τον Τσίλερ. Είναι τα γατζωμένα στις καρέκλες τους ανδρείκελα της εξουσίας. Αλλά όλα τα παραπάνω είναι η -ίσως- ορθή απάντηση σε ένα λάθος ερώτημα το οποίο επιστρέφει: Πως ο λαός θα βγει νικητής. Το να λέμε ότι δεν είναι αγώνας δρόμου ή δύναμης, αλλά αντοχής και στρατηγικής είναι πλέον κλισέ, ας πούμε όμως την αλήθεια:
Πρέπει σήμερα η Αριστερά να ορίσει εκ νέου το πλαίσιο που θα κάνει την οργή, την αγανάκτηση και το ''Ως Εδώ'', δύναμη ανατροπής και δημιουργίας: Αυτό δεν είναι κλισέ. Αυτό δεν είναι οι ''εκλογές τώρα'' και η μετάθεση της νίκης στην Λαική Εξουσία-Σωτηρία που λέει το ΚΚΕ. Αυτό δεν είναι ότι ''εσείς καταστρέφετε την προοπτική της χώρας στο ευρώ'' που ωρύεται ο Τσίπρας. Αυτά είναι περισσότερο αιτίες να εκφραστεί η οργή με πυρκαγιά παρά με στράτευση.
Και τι είναι στράτευση; Η οργάνωση της πάλης και του αγώνα, η καθημερινή σύγκρουση της παρέμβασης, της όξυνσης, του να πείσεις ένα συναδελφο να απεργήσει ξανά (και ξανά), του να στηθείς στα χαράματα έξω από ένα μαγαζί για να συμπαρασταθείς στον απολυμένο, του να φέρεις τον γείτονά σου στην πλατεία που φοβάται με αυτά που ακούει, η καθημερινή αγωνία του να συζητήσεις ξανά και ξανά πως θα βρεις τα λόγια απέναντι στην τρομοκρατία του αστικού συστήματος, τα λόγια και τις πράξεις για να κρατήσεις ψηλά το κεφάλι του συναδέλφου που δεν έχει να πληρώσει. Κλισέ; Κλισέ. Αλλά αυτό είναι.
Υπάρχουν δυνάμεις σήμερα που μπορούν όχι απλά να ξαναφέρουν την Αριστερά στον ρόλο που πρέπει να έχει, αλλά μπορούν να ξαναφέρουν την πολιτική και την συλλογική δράση εκεί που πραγματικά ανήκει- στον λαό και όχι στον εκφυλισμό του αστικού συστήματος. Να βγει θαρρετά και να μιλήσει για μια άλλη πορεία, έξω από την ΕΕ, με άλλη παραγωγή και κοινωνική δομή. Να αναμετρηθεί πιο θαρρετά με το ερώτημα της νίκης και να μην επενδύσει στην ήττα για να κάνει την διαμαρτυρία εκλογική δύναμη. Ότι και αν σημαίνει αυτό. Και ας σημαίνει ότι θα πρέπει με ανάλογη βία να σηκώσει το γάντι. Και θα το κάνει μαζί της ο λαός, γιατί θα ξέρει τι κάνει και τι θα χτίσει από την επόμενη. Γιατί σήμερα ένα τέτοιο μέτωπο της Αριστεράς θα μείνει και μετά τις 11:00 που έφυγε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από το Σύνταγμα, τελευταία από όλους.
Όσο αυτό δεν προχωρά, τότε το κείμενο στην αρχή θα δικαιωθεί και ο επόμενος που θα εγκαταλειφθεί από τους αστικούς εκπροσώπους θα είναι η αριστερά. Η ήττα άλλωστε οδηγεί με μονόδρομο και μεγάλη ταχύτητα στον ατομισμό και ύστερα την αποθέωσή του.
Αν αυτό όμως γίνει πραγματικότητα, δεν θα χρειάζεται κανείς κουκούλα για να ξηλώσει όλα τα πεζοδρόμια της Αθήνας. Θα είναι το καθαρό πρόσωπο του περήφανου λαού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου